Θεωρούμε το συντροφικό ζευγάρι ως την θεμελιώδη δυάδα/σχέση της κοινωνίας και του κόσμου, είτε σε είναι σχέση είτε σε γάμο. Παρόλα αυτά οι δυαδικές σχέσεις, εκ φύσεως, ρέπουν προς στην αστάθεια και η προσέλευση άγχους, αγωνίας, αβεβαιότητας. κ.α, να είναι εύκολη σε αυτές. Πολλές φορές, για να αναδυθεί μια αίσθηση ασφάλειας, σε τέτοιες αγχογόνες καταστάσεις, οι σύντροφοι συνειδητά και/ή ασυνείδητα (πιο πολύ) προσπαθούν να βρουν στηρίγματα τα οποία θεωρούν ότι ενδέχεται να τους ανακουφίσουν από τον πόνο. Ένα σύνηθες στήριγμα είναι τα παιδιά, επίσης επίμονη καταφυγή σε φιλίες, χόμπυ, σπουδές, κ.α, πρακτικές οι οποίες δεν αποτελούν πραγματική θεραπεία, μια και πολλές φορές μπορούν να αποτελούν στηρίγματα ανακούφισης, όπως ανέφερα, αλλά και συγχρόνως να είναι αφετηρίες παραπάνω έντασης και δυσλειτουργίας.